درد بَرچیدن، سُنّت ادبیات ماست…
همشهری‌آنلاین:خانه‌ی ای‌بی امسال برای نخستین بار با برگزاری «نخستین جشنواره‌ی شعر پروانگی» تصمیم گرفته تا ترانه این سوختن را به گوش هموطنان برساند تا هنر، بتواند مرهمی برای درمان آلام کودکان پروانه‌ای و خانواده‌های آنها باشد. نشست خبری این رویداد فرهنگی ابتدایی هفته با حضور موسس و مدیر عامل خانه‌ی ای بی ایران؛ دکتر علیرضا قزوه- دبیر جشنواره- و جمعی از شعرا در خانه‌ی ای. بی ایران برگزار شد.
پوست نخستین سد محافظتی انسان در مقابل او و محیط اطراف است. اما این سد، در کودکان مبتلا به بیماری ای بی، خود عاملی برای آسیب بیشتر به آنهاست. علیرضا قزوه – دبیر جشنواره- با توضیح درباره نیازهای این افراد گفت: «خانه ای‌بی کار بزرگ انجام می‌دهد. مهم‌ترین آن، تامین داروها و باندهای مورد نیاز آنهاست که باید از خارج از کشور وارد شود. خانواده‌های این بیماران با دشواری‌های فراوانی روبرو هستند. در حال حاضر هزار و دویست خانواده در کشور درگیر این بیماری هستند که اغلب آنها نیز در مناطق محروم زندگی می‌کنند» دکتر قزوه درباره نقش ادبیات در اطلاع‌رسانی درباره این بیماری و کاهش رنج خانواده این بیماران می‌گوید: «هنر، به‌ویژه ادبیات، سینما و موسیقی جایگاه فاخری داشته و از آنجایی که ما در اغلب هنرها سابقه‌ای بیش از هزار سال داریم، بنابراین با یاری هنر می‌توانیم بسیاری از مسایل را مطرح کرده و مردم را با آن آشنا کنیم. در راس همه‌ی این هنرها، شعر قرار دارد و خانه ای بی با کمک گرفتن از این هنر، به کمک کودکان مبتلا به ای بی و خانواده‌های آنها آمده است.
ادبیات غنی، تفکر قوی
اگر هنر و ادبیات کشوری غنی باشد، تفکر مردم آن جامعه نیز غنی خواهد بود. بنابراین رویارویی آنها با مسایل نیز درست‌تر است. قزوه درباره‌ی اهداف برگزاری نخستین جشنواره شعر پروانگ می‌گوید: «برنامه‌ای را تدارک دیده‌ایم که شاعران به‌عنوان فرهیختگان و وجدان بیدار جامعه، مردم را به همدلی فرا بخوانند. شعرا قرار است با آثارشان، خستگی و تنهایی خانواده‌هایی که کودک یا نوجوان مبتلا به بیماری ای‌بی دارند را بیان کنند. خانه‌ی ای بی که درواقع NGO است، تا به حال با کمک مردم نیازهای افراد مبتلا به بیماری پروانگی را تامین کرده و هر ماه، سته‌های کمکی از سوی این مرکز به خانه‌ی این خانواده‌ها ارسال می‌شود. امیدواریم جشنواره‌ی ای بی با معرفی درست بیماری با زبان هنر، مردم با این بیماری و نیازهای آنها بیشتر متوجه کند» قزوه درباره مهارت‌های کودکان مبتلا به ای‌بی نیز می‌گوید: «بعضی از کودکان مبتلا به ای‌بی؛ خودشان هنرمند. برای مثال شاعر یا نقاش هستند. دکترمحمدمهدی پرویزی یکی از کودکان مبتلا به ای بی بوده که اکنون متخصص و استاد دانشگاه است. بنابراین آگاهی بیشتر نسبت به این بیماری و کمک به این کودکان و پرورش استعدادهای آنها می‌تواند زندگی آنها را متحول کند»
صد و پنجاه شعر همراهی
در برگزاری این جشنواره، «علی‌محمد مودب» و «مصطفی محدثی خراسانی» و بیست نفر از شعرای دیگر نیز گروه را همراهی می‌کنند. به گفته مصطفی محدثی خراسانی، تاکنون صد و پنجاه اثر از شعرای ایران و کشورهای همسایه به خانه‌ی ای‌بی رسیده است و مهلت ارسال آثار تا پایان بهمن ماه است. پس جمع‌آوری و ارزیابی آثار، اشعار در کتابی جمع‌آوری و منتشرشده و اواخر اسفند ماه نیز همایش برگزار می‌شود.
پانزده نفر در یک سال
هنر، دریچه‌ای است برای نشان دادن رنج افراد مبتلا به بیماری ای‌بی. حجت‌الاسلام سید حمیدرضا هاشمی گلپایگانی مدیرعامل خانه ای بی درباره دو نیاز مهم کودکان مبتلا به بیماری پروانه‌ای توضیح می‌دهد: «بیماریان پروانه‌ای به داروی خاصی نیاز ندارند، به جز باندهای ویژه پانسمان زخم‌ها. اما مساله مهم دیگر، گرفتگی و تنگ شدن مری این افراد و اختلال دربلغ غذاست» او ادامه می‌دهد: «این افراد باید شربت سانستول، امگاسه و زینک مصرف کنند که هر سه این داروها در کشور موجود است؛ اما آنجه همواره با آن با شکل روبرو هستیم، تامین باند و پانسمان‌های مورد نیاز کودکان مبتلا به بیماری ای‌بی است» او ادامه می‌دهد: «تنها کشور تولید کننده‌ی این باندها، شرکت مونلکه سوئد است که به دلیل تحریم این باندها را به سختی به کشور ما ارایه می‌کند. در دوره‌ای تصمیم گرفتیم از نمایندگی مونلیکه در کشور ترکیه این باندها را وارد کنیم. اما تغییر آمار مصرف این باندها باعث شد تا کشور مبدا یعنی سوئد به این نمایندگی اخطار داده شده و ارسال باند، متوقف شد»
شناخت درست، نیاز هر جامعه
برای آنکه بتوان افراد جامعه را با پدیده‌ای آشنا کرد به «شناخت درست» از آن نیاز است و به گفته «علی‌محمد مودب»، شناخت هم زمانی درست است که با عواطف گره خورده باشد. هر پدیده‌ی انسانی، با هنر گره بخورد، می‌تواند با کُنش درست از سوی جامعه همراه شود. در ادبیات نیز این نوع همراهی‌ها پیش از این نیز وجود داشته است. برای مثال درباره بیماری جذام که «فروغ‌فرخزاد» فیلمی از آن ساخت و «سهراب سپهری» در شعری می‌گوید: «زن زیبای جذامی را، گوشواره‌ای دیگر خواهم بخشید…» این هنرمندان کمک کرده‌اند تا پدیده‌ی شناخت از مسایل – اینجا یک بیماری- در جامعه اتفاق بیفتد. بنابراین آفرینش آثار هنری می‌توانند پا را فراتر از یک خبر یا گزارش گذاشته و عواطف مردم را درگیر کنند و به‌این ترتیب درک درست‌تری را از یک درد به تصویر بکشند. به دنبال این شناخت و درک درست، دو مساله اتفاق می‌افتد؛ نخست مطالبه‌گری مردم برای رفع مشکل و دوم همراهی مردم با آنهایی که با مساله‌ای درگیر هستند. سُّنّت ادبیات ما، «درد برچیدن» از آلام مردم است.
